Spis treści
Co to jest zaćma i jakie są jej objawy?
Gałka oczna zbudowana jest z wielu struktur. Można je podzielić na struktury optyczne i te, które nie mają właściwości optycznych. Tylko prawidłowa budowa anatomiczna oka i prawidłowe ośrodki optyczne zapewniają dobrą ostrość wzroku. Do optycznych struktur gałki ocznej należą: rogówka, komora przednia z cieczą wodnistą, soczewka i ciało szkliste.
Każda z tych struktur ma swoja moc optyczną oraz inny ściśle określony współczynnik załamania promienia światła. W zdrowym oku z przeziernymi wszystkimi ośrodkami optycznymi promienie, światła przechodzą przez nie bez przeszkody i padają dokładnie w biegunie tylnym oka na plamkę, jej okolice i siatkówkę. Z siatkówki włóknami nerwu wzrokowego impulsy przechodzą drogą wzrokową do mózgu.
Tylko prawidłowa cała droga wzrokowa umożliwia dobre widzenie – jeśli którykolwiek z ośrodków optycznych jest nieprzezierny to widzenie jest złe.
Zaćma to choroba oka polegająca na postępującym mętnieniu soczewki, czyli jednego z ośrodków optycznych oka. Soczewka ludzka przypomina kształtem mały cukierek o średnicy około 8 mm, otoczony cienka osłonką – torebką soczewki. W zdrowym oku zarówno przednia, jak i tylna torebka soczewki jest przezierna, podobnie jak wnętrze soczewki zbudowane z białek. W trakcie naszego życia białka te starzeją się, tracą przezierność, twardnieją i zmieniają kolor na żółty lub szary.
To stwardnienie i zmiana koloru upośledza transmisję światła przez soczewkę i nazywa się zaćmą.
Czy zaćma to jedynie pogorszenia ostrości widzenia?
Zaćma może skutkować pojawieniem się wady wzroku, której do tej pory nie było lub jej wysokości – np. zwiększeniem krótkowzroczności, zmniejszeniem nadwzroczności w przypadku zaćmy twardej – jądrowej.
Bardzo szybko postępująca zaćma, czyli tzw. mętnienie podtorebkowe, może w ciągu 3 miesięcy doprowadzić do bardzo znacznego ubytku widzenia
Czy zaćma jest chorobą jednorodną? Czy każdy przypadek jest taki sam?
Zaćma najczęściej związana jest z procesem starzenia się organizmu – nazywana jest wtedy zaćmą starczą – i występuje ona po 65 roku życia. W przypadku osób młodszych choroba nazywana jest zaćmą przedstarczą i związana jest najczęściej z inną chorobą np. cukrzycą, czy jaskrą, jednak może być również wynikiem przyjmowania leków sterydowych. Coraz częściej obserwujemy również przypadki tzw. zaćmy wrodzonej, która dotyka bardzo młodych, dzieci, a nawet noworodków.
Zobacz też:
Korzystanie z soczewek kontaktowych – 7 błędów popełnianych przez użytkowników soczewek
11 domowych sposobów na swędzenie oczu
Jakie są główne objawy zaćmy? Co powinno nas skłonić do wizyty u okulisty?
Do okulisty powinniśmy udać się wówczas, gdy zauważymy pogorszenie jakości i kontrastu widzenia, słabsze widzenie w dotychczas noszonych okularach, trudność w czytaniu, korzystaniu z komputera lub zaobserwujemy pojawiające się olśnienia przy prowadzeniu samochodu w nocy.
Kto jest najbardziej narażony na wystąpienie zaćmy?
Ryzyko wystąpienia zaćmy zdecydowanie zwiększa się po 55 roku życia, jednak szczególnie narażeni są pacjenci u których zdiagnozowano cukrzycę, chorobę tarczycy, jaskrę, astmę oskrzelową, schorzenia stawów a także osoby po urazach głowy, oczu, znieczuleniu ogólnym oraz przyjmujący leki sterydowe i psychotropowe.
Tak, jak wspominałam wcześniej, zaćmę wrodzoną możemy również zdiagnozować u noworodków. Jest ona niezwykle groźna, ponieważ nie mają one jeszcze rozwiniętego mechanizmu widzenia i niezauważona lub zbyt późno wykryta zaćma może skutkować niedowidzeniem głębokim lub praktyczną ślepotą.
W takich sytuacjach na lekarzach specjalistach spoczywa szczególna odpowiedzialność – wzrok małego pacjenta jest niezwykle wrażliwy i nieustannie się rozwija.
Diagnostyka oraz szybkość działania odgrywają kluczową rolę.
W chwili obecnej zaćmę wrodzoną i dziecięcą operuje się praktycznie niezwłocznie po rozpoznaniu – to jedyny sposób aby zapobiec niedowidzeniu głębokiemu u dziecka.
Na czym polega operacja usunięcia zaćmy?
Operacja polega na rozdrobnieniu i zemulsyfikowaniu twardych, nieprzeziernych mas soczewkowych czyli zaćmy w obrębie torebki soczewki i usunięciu ich z torebki. Kolejnym krokiem jest wszczepienie do torebki soczewki implantu wewnątrzgałkowego dobranego odpowiednio podczas kalkulacji biometrem.
To bardzo precyzyjny zabieg mikrochirurgiczny wykonywany pod mikroskopem, w znieczuleniu miejscowym.
Zabieg wymaga współpracy pacjent – lekarz, jest bezbolesny i trwa kilkanaście minut. Im twardsza zaćma oraz im dłużej czekamy z operacją, tym ryzyko powikłań jest wyższe ze względu na stopień trudności zbiegu operacyjnego.
W jaki sposób możemy przygotować się do operacji zaćmy?
Najważniejsza część przygotowań do operacji odbywa się w gabinecie lekarskim. Pacjent z rozpoznaną zaćmą powinien zgłosić się na wizytę kwalifikacyjną do okulisty, który wykona USG gałek ocznych oraz badanie specjalistyczne w celu obliczenia mocy soczewki, która zostanie wszczepiona podczas operacji.
Odpowiedni implant wewnątrzgałkowy, który zastąpi u pacjenta naturalną, ale zmętniałą soczewkę, pozwala bowiem całkowicie zlikwidować lub zmniejszyć wadę wzroku – zarówno nadwzroczność, krótkowzroczność, regularny astygmatyzm czy tzw. presbiopię, która stanowi naturalną konsekwencję starzenia się naszego wzroku i wymaga korzystania z okularów korekcyjnych.
Bezpośrednio przed operacją pacjent odbywa również konsultację u lekarza anestezjologa, który jest obecny podczas zabiegu usunięcia zaćmy.
Czy istnieją przeciwwskazania do przeprowadzenia operacji zaćmy?
Ze względu na krótki czas trwania zabiegu i mały zakres znieczulenia przeciwwskazań jest niewiele.
Świeżo przebyty zawał lub udar mózgu oddalają czas przeprowadzenia zabiegu o ok. 3-6 miesięcy.
Istotnym czynnikiem zmieniającym postępowanie terapeutyczne jest również wykrycie wczesnych postaci zwyrodnienia plamki żółtej w jej postaci wilgotnej lub innych schorzeń siatkówki np. jej odwarstwienia.