Diagnostyka zaburzeń funkcji serca:
hsCRP (wysokoczułe oznaczenie białka C-reaktywnego)
Bardzo czuły wskaźnik toczącego się stanu zapalnego oraz marker podwyższonego ryzyka choroby wieńcowej. Badanie to, które można wykonać w sieci Diagnostyka, jest niezależnym wskaźnikiem ryzyka zawału serca, udaru mózgu czy chorób tętnic obwodowych. W profilaktyce chorób serca istotne klinicznie są stężenia CRP 10-krotnie mniejsze od uznawanych za charakterystyczne dla ostrego stanu zapalnego w organizmie. Dlatego badanie może być stosowane jako przesiewowe w diagnostyce chorób krążenia tylko u osoby bez objawów zapalenia. Niedawno przebyta choroba, uraz, zakażenie lub zapalenie, powoduje wzrost poziomu hsCRP i w ten sposób fałszywie zwiększa ocenę ryzyka chorób układu krążenia.
Troponiny sercowe (I i T)
Najczulszy marker uszkodzenia komórek mięśnia sercowego. Wykrywalny w krążeniu po uszkodzeniu lub rozpadzie już bardzo niewielkiej ilości kardiomiocytów i obecny w wysokich stężeniach w ciągu kilkudziesięciu minut po powstaniu martwicy fragmentów mięśnia sercowego. Diagnoza i ocena ryzyka zgonu sercowego, monitorowanie leczenia ostrych zespołów wieńcowych: zawału mięśnia sercowego z uniesieniem i bez uniesienia odcinka ST, ustalanie wskazań do wdrożenia rewaskularyzacji, diagnostyka stanów niewydolności serca, ocena nasilenia rewaskularyzacji.
Aktywność CK (kinazy kreatynowej)
Badanie krwi w kierunku uszkodzenia mięśni, w tym mięśnia sercowego. Zwiększony poziom może być związany z niedawno przebytym zawałem serca. W takim przypadku należy wykonać oznaczenie specyficznego markera dla mięśnia sercowego jakim jest CK-MB. Jest to jeden z izoenzymów kinazy kreatynowej występujący przede wszystkim w mięśniu sercowym. Wyklucza się w ten sposób inne przyczyny wzrostu CK, takie jak uszkodzenie mięśnia, zastrzyk domięśniowy czy nadmierny wysiłek.
NT-proBNP
Badanie krwi stosowane do diagnostyki i monitorowania leczenia zastoinowej niewydolności serca, ocena ryzyka w zastoinowej niewydolności serca i ostrych zespołach wieńcowych oraz różnicowania przyczyn duszności – prawidłowe jego poziomy sugerują pozasercowe przyczyny.
Elektrolity (Na, K) w surowicy
Rozpoznawanie zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej. Nieprawidłowy poziom elektrolitów może powodować zaburzenia rytmu serca.
Homocysteina
Badanie krwi, podobnie jak hsCRP, pomocne w określeniu ryzyka zawału serca lub zakrzepicy żylnej, którego podwyższony poziom jest wskazaniem do profilaktycznego stosowania suplementacji witaminami z grupy B oraz kwasem foliowym.
Diagnostyka miażdżycy i zakrzepicy:
Lipidogram
Jednoczesne oznaczenie w krwi poziomu cholesterolu całkowitego, cholesterolu HDL („dobry” cholesterol) i LDL („zły” cholesterol) oraz trójglicerydów. Profil lipidowy odzwierciedla stan gospodarki lipidowej organizmu, w tym przebieg metabolizmu lipoprotein i cholesterolu. Lipidogram jest badaniem przesiewowym, wykonywanym w celu oceny ryzyka rozwoju miażdżycy i chorób układu sercowo-naczyniowego, takich jak choroba wieńcowa i zawał serca, udar mózgu i miażdżyca tętnic kończyn dolnych itd. Wszystkie parametry lipidogramu są pojedynczo uważane za czynniki ryzyka miażdżycy i chorób pochodnych. Okresowo badanie powinny wykonywać osoby z wysokim poziomem cholesterolu całkowitego i współistniejącymi czynnikami ryzyka miażdżycy, jak: palenie, nadciśnienie czy obciążenie rodzinne.
D-dimer
Oznaczanie stężenia d-dimerów w krwi, które można zlecić w jednym z laboratoriów Diagnostyki, znajduje zastosowanie w badaniu stanów zakrzepowo-zatorowych, a przede wszystkim w diagnostyce zatoru płucnego i zakrzepicy żył głębokich kończyn dolnych. Niskie stężenie d-dimerów pozwala z bardzo dużym prawdopodobieństwem wykluczać te stany. W skojarzeniu z oznaczeniem FDP (produktów degradacji fibrynogenu i nieusieciowanej fibryny), oznaczenie d-dimerów pozwala na różnicowanie hiperfibrynolizy pierwotnej (z wysokim stężeniem FDP) i wtórnej (z wysokim stężeniem d-dimerów) oraz na różnicowanie zespołu rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC). W zawale mięśnia sercowego wzrost stężenia d-dimerów jest nieznaczny.
Czynnik V Leiden
Wykrywanie techniką biologii molekularnej w próbce krwi mutacji genu czynnika V (czynnika Leiden), odpowiedzialnej za nadmierne wykrzepianie krwi. U osób homozygotycznych pod względem genu czynnika V, objawy choroby są dużo poważniejsze niż w przypadku heterozygot. U heterozygot ryzyko wystąpienia zakrzepu wzrasta, w stosunku do populacji ogólnej 4-8-krotnie, a u homozygot nawet 80-krotnie. Towarzyszące mutacji czynniki prozakrzepowe, takie jak: palenie, doustna antykoncepcja, hormonalna terapia zastępcza, ciąża, urazy, zabiegi chirurgiczne, nawet 25-krotnie zwiększają ryzyko wystąpienia zakrzepu. Do objawów klinicznych mutacji Leiden należą zakrzepica żylna (żył głębokich kończyn dolnych) i zatorowość płucna.
Mutacja genu protrombiny
Wykrywanie techniką biologii molekularnej w próbce krwi mutacji 20210a w genie protrombiny. Test jest przeznaczony do oceny ryzyka i/ lub przyczyn żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Osoby dotknięte chorobą narażone są na 2-3 krotnie większe ryzyko rozwoju zakrzepu w układzie żylnym, np. w żyle wrotnej lub żyle śródczaszkowej. Wspólne występowanie mutacji 20210a protrombiny i mutacji czynnika V Leiden powoduje dalsze 3-krotne zwiększenie ryzyka. Inne, nabyte czynniki prozakrzepowe: ciąża, hormonalna terapia zastępcza, doustna antykoncepcja lub zabiegi chirurgiczne, dodatkowo zwiększają ryzyko wystąpienia objawów, a czynnikiem wyzwalającym powstanie zakrzepu może być przykładowo operacja chirurgiczna.
Fibrynogen
Badanie wykonywane w ocenie funkcji układu krzepnięcia, diagnostyce stanów zapalnych, chorób wątroby, choroby wieńcowej i DIC (rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe).